Bizler kendimizi ifade ederken duygularımızdan yararlanırız. Düşünceden farklı olarak kendine ait bir nörokimyasal bir alana sahiptir. Temel duygusal cevaplardan sorumlu olan alan limbik sistemdir. Limbik sistem pek çok psikolojik işleve hizmet ederken fiziksel sağlığı, bağışıklık sistemini ve tüm vücudu etkiler.  Limbik sistemin içinde yer alan amigdala ile sinyaller göndererek hızlı yanıtlar üretmeye başlar. Daha yavaş yanıt üreten bir yol daha vardır ki bu neokorteks aracılığıyla gerçekleşir ve düşünce üretir. 
Bazen hızlı yanıtlar gereklidir fakat çoğu zaman duygusal yanıtlara bilişselliğin de katılması daha iyi sonuçlar doğurur ki bu duyguların üzerine düşünmeyi gerektirir. Kimi zaman hızlı yanıtlara ihtiyaç duyarız ancak bu duygusal yanıtlara bilişsellikte katılır ve daha iyi sonuçlar çıkarak duygular üzerinde düşünmeyi sağlar. Hızlı olan duygu yanıt sistemi sadece kalıtsal duygusal yanıtları kullanmaz aynı zamanda duygusal hatıralarımız ve deneyimlerimizin oluşturduğu duygusal şemalarımız ile tetiklenir ve otomatik tepkiler verir (Greenberg, 2011). 
Duygu şemalarımız bizim yetişkin duygusal yanıt sistemimizi oluşturarak, önceki deneyimlerimiz ile birleşir. Bunun sonucu olarak, duygularımız sözcük halde yada hayali senaryolarla kodlanırlar. 
Örneğin, annesinin kollarında olan çocuk, annenin kendisi ile ilgili yaşadığı öfke ve gerginlikten dolayı  çocuğuna yaptığı olumsuz davranışlarından hissettiği fiziksel acıdır. Bu durumdan çocuğun çıkardığı bilişsel sonuç, birisinin kolları güvenli değildir ve korku duygusuyla birleşir. Bu durumdan sonra çocukta, birisinin ona sert dokunuşu veya bir yüz ifadesi korku şemasını aktifleştirir. Bu kişi bu tehtit durumuyla başa çıkmak için kaçınma davranışları geliştirebilir. 
 Duygu odaklı terapi, şemaları aktifleştirmeye çalışır ve bu şemaların ürünlerini dilsel olarak açık bir şekilde ifade ederek yeni bir anlam yaratmak için bu deneyimler üzerinde derinlemesine düşünür (Greenberg, 2011).